Terug naar het UZA

 Het zit er op, onze hopelijk laatste opname in het ziekenhuis. Hierna zouden het enkel dagopnames zijn. Uit afgelopen jaar hebben we geleerd dat zo'n zaken nooit met zekerheid te zeggen zijn. Hoewel we steeds prima verzorgd zijn geweest, hopen we toch dat we de komende maanden in onze eigen bedjes kunnen slapen. 

Georges heeft de voorbije dagen weer fantastisch doorstaan. Hij is met de glimlach binnen gegaan en zonder al te veel kleerscheuren weer vertrokken. Maandagavond hebben we met ons drietjes nog een heus balonnengevecht gehouden waarna hij tevreden in slaap is gevallen. Om 3u had hij er echter genoeg van. Zijn pakketje (katheter) moest weg en wel nu. Tegen half 7 is hij dan toch terug in slaap gevallen waarna we drie kwartier later gewekt werden om te vertrekken naar de operatiezaal. Ik kon nog wel wat uurtjes slaap gebruiken maar Georges sprong uit zijn bed en was er klaar voor. Nadat we de schade hadden opgemeten die de mug had aangericht, kwamen ze ons halen voor de ingreep. Normaal zit Georges graag op zijn bedje om alles goed in de gaten te houden maar deze keer had hij besloten om zelf te stappen naar het OK.

Een fiere Georges op weg naar het OK
Wachten voor de lift
Zoals steeds ging hij als een echte held in slaap met zijn geurtjes. Iets waarin hij jammer genoeg zo bedreven is geworden dat hij hiermee elke anesthesist verbaast. Dan beginnen de uren wachten voor ons. Eerst ging de algemene chirurg zijn broviac vervangen door een port-a-cath en nadien ging de biopsie genomen worden. 4 lange uren later kregen we het telefoontje van de neurochirurg dat alles goed verlopen was. De verrassing was groot bij ons en de artsen maar dat hij in een bedje op INZO belandde. 






Wij willen niet op INZO blijven!

Op INZO aangekomen kwamen alle herinneringen van een jaar geleden terug naar boven. Zelfde plaats, zelfde kamertje maar gelukkig deze keer een rustige en contente Georges. Hij herkende ons meteen en was duidelijk blij ons te zien. Zijn gezichtje was nog wat gezwollen maar hij zag er goed uit. Oef! Maar we lagen op INZO, een plek waar we niet wilden zijn en niemand ons kon zeggen waarom we hier moesten blijven. De verpleegkundige kwam zeggen dat we er een nacht moesten blijven en dan pas terug naar de pediatrie mochten. Gelukkig is er toen toch overlegd met de neurochirurge en de oncoloog en mochten we toch nog redelijk snel terug naar ons eigen kamertje op de pediatrie. Daar werd de morfine snel afgebouwd en wachtte er leuk bezoek van bonnie, opa, tante Anouk, Oscar en Nova. 

Bezoek uit Hasselt

Ondertussen werd Maudje verwend bij oma en kwamen ook tante Jolien en nonkel Matthias mee met haar spelen. Ze gingen naar de speeltuin en kwamen nadien nog een lekkere portie lasagne en koekjes brengen naar het ziekenhuis.

Besties: tante Jolien en Maud

Na een goede nachtrust was Georges klaar voor zijn laatste ziekenhuisdagje. We moesten wat langer dan oorspronkelijk gedacht blijven aangezien Georges 's nachts nog wat morfine nodig had maar dat hield ons niet tegen om een leuke dag te beleven.
Een giraf maken bij Aline en Juliette

Al even oefenen voor het echte werk

Met Johan racen we door het ziekenhuis




Tovertafel op de gang

Na een voormiddag vol pret en een goede middagdut kwamen zijn liefste juffen op bezoek. Juf An, juf Véronique en juf Wendy. Ook zij hebben zich geamuseerd met de tovertafel en na een tijdje kwam Georges helemaal los. Hij kreeg een prachtig boek dat we sinds woensdag al elke avond hebben gelezen. Na een dikke knuffel van juf An mochten ook wij vertrekken richting Mechelen.
Dikke vrienden met zijn juf An

's Avonds sliepen we met ons viertjes herenigd allemaal samen in Georges zijn kamertje, al dromend over de komende dagen waarin we weer veel leuke herinneringen gaan maken.

Anneleen

Comments

Popular posts from this blog

MegaGeorges

Terug thuis