MegaGeorges
9 augustus 2024, voor de tweede keer stond onze wereld stil. Na een lang jaar vol ziekenhuizen waarin we vol goede moed hebben gevochten tegen het monster in Georges zijn lijfje was het terug. Nu al... We hebben amper enkele weken geleefd met het gevoel dat Georges zijn leventje (en dat van ons) opnieuw van start kon gaan. Het verdict van de artsen was duidelijk. Hoop op genezing was zinloos. Wat we wel konden doen was de ziekte (hopelijk) vertragen en hem het beste leven geven in de tijd die hij nog krijgt.
En dat is wat we gaan doen! We geven Georges in de maanden die we nog samen hebben een heel leven.
Hoewel we een heel jaar in onze bubbel geleefd hebben met onze dichtste vrienden en familie rondom ons voelden we deze keer de nood om toch iets te ondernemen. We besloten om team 'MegaGeorges' te starten en mee te wandelen in de run to kick family race. We beseffen dat een levensreddende behandeling voor Georges hier niet uit zal voort komen. Toch willen we dit doen voor alle toekomstige Georgeskes. Daarnaast doet het ons ook deugd om te zien dat vrienden en familie zich rondom ons scharen en mee hun wandelschoenen aantrekken. Het maakt de pijn niet minder maar we voelen ons hierdoor toch gedragen en gesteund.
Katrien, een vriendin uit de duizend, vond echter niet dat dit voldoende was. Ze hoorde de plannen die we nog hadden met Georges en ze sloeg de handen in elkaar met mijn mama. Ze startten een crowdfunding zodat we alle dromen van Georges nog konden verwezenlijken. We hadden nooit verwacht dat dit zo ver zou rijken en we zijn omver geblazen door wat er ingezameld wordt! We willen iedereen die gestort heeft bedanken en wel door met deze centjes Georges nog de tijd van zijn leven te geven.
Dinsdag hadden we het gesprek met de oncoloog en neurochirurg. Ik denk niet dat we ons al ooit zo machteloos hebben gevoeld. We kregen verschillende opties waarvan geen enkele ervoor zou zorgen dat de tumor nog kon genezen. Dit was zo onwezenlijk en oneerlijk. Verschillende keren herhaalden we dezelfde vragen: is er echt geen hoop meer? Is er niets wat we nog kunnen doen? Zijn er geen onderzoeken die veelbelovend zijn?.... Maar het antwoord was heel duidelijk. We werden goed opgevangen door de psycholoog maar ik denk dat het nog maanden, jaren, misschien ons leven lang zal duren voor we terug gaan kunnen ademen.
De knop werd (voor even) omgedraaid en onze missie kreeg meer vorm. De ingreep om de broviac katheter te vervangen door een port-a-cath werd gepland. Georges deed niets liever dan zwemmen en na dit een jaar niet te mogen, moest die vervelende katheter plaats maken voor veel zwemplezier!
Daags nadien trokken we naar de Efteling. Dit was een droom van Georges die we makkelijk konden verwezenlijken op korte termijn. We waren zelf nog wat van slag dus we namen oma, tante Jolien en nonkel Matthias mee op pad en maakten er een zalige dag van. Tussen de moeilijke momenten door lukte het wonderwel om te genieten van de dag en vooral van de kindjes. Georges en Maud hadden de tijd van hun leven en vooral in het sprookjesbos haalden ze hun hartjes op. De vis bij Pinokkio en eindelijk eens de trollenkoning zien vond Georges geweldig. Maud was dan weer onder de indruk van Roodkapje en de toren van Rapunzel. Georges en Maud waren moe maar voldaan. En ook wij voelden dat dit hetgene was dat ons recht zou houden de komende tijd. De kindjes zien lachen maakte ons verdriet draaglijker.
Donderdag was het tijd om te gaan kamperen. Omi en opi hadden de mobilhome kidsproof gemaakt en reserveerden een camping in Nederland. Niet zomaar een camping maar Duinrell. Zelf kenden we dit niet en hadden we wat schrik dat dit te druk ging zijn maar dit was onterecht. Georges en Maud ontpopten zich toch echte kampeerders en sliepen sinds lange tijd allebei nachtje door. De eerste dag genoten we van het pretparkje en verschoten we allemaal dat Georges zo'n grote waaghals is! Niets liever was hij in elke wilde attractie geweest maar de lengtelimieten staken daar (gelukkig voor mijn moederhart) een stokje voor. De kikkerachtbaan was echter helemaal op zijn maat. Kriebels in de buik en een gierende Georges. Nog eens, nog eens,....! Maud had wat meer schrik maar moedig zoals ze is, is ook zij een keertje met de kikkertjes mee gereden. Bij haar was het achteraf echter eerder: nooit meer. We gingen naar shows (die eerder teleurstellend waren), roeiden in een bootje (waarbij omi helemaal nat werd), visten eendjes, gleden van een steile glijbaan,... kortom het werd een lange en drukke dag.
De dag nadien trokken we er met de bakfiets op uit en bezochten we Sealife. De kinderen vonden het geweldig. Ze liepen van het ene aquarium naar het volgende. Uitgeput van de voormiddag deden ze een middagdutje waarvan Georges jammer genoeg niet zo goed gezind wakker werd. Maar na veel geduld en uiteindelijk ook een hele dikke knuffel sprongen we weer op de fiets terug naar de camping. We hadden nog een gezellige laatste avond en kropen voor de laatste nacht in onze tent.
Zondag was voor Georges misschien nog wel het hoogtepunt van het weekend. Omdat hij de afgelopen maanden niet mocht stappen op zijn voetjes (deze waren gebroken door de chemo) en dus ook niet kon fietsen met trappers wilde hij heel graag met een gocart rijden. En het liefst van al alleen waarbij hij zelf moest trappen. Hij stapte nog maar sinds een 4-tal weken terug op zijn voetjes dus na een halfuurtje gocarten was het goed geweest. Maar ik heb nog nooit een kind zo hard zien glunderen terwijl het rond reed op zo'n karretje! Dit was een wens van Georges waar hij zelf al heeeeel lang naar uit keek en waarbij ons hart bijna ontplofte van fierheid als we hem zo zagen genieten. Na nog enkele toertjes op de kikkerachtbaan en wat afsluitende attracties trokken we terug naar Mechelen.
Daar wachtte oma ons al op. Wat zij had gedaan in de tijd dat we weg waren is onwaarschijnlijk. Alles was gepoetst, enkele klusjes die al enkele maanden op ons lagen te wachten waren uitgevoerd, onze was was verplaatst van de kelder naar gewassen en gestreken in de kasten,... Onze oma is toch echt een engel!
Dat brengt ons bij vandaag. De eerste dag dat we geen grote plannen hadden. En wat was die moeilijk. Geen afleiding... Wel hadden we een afspraak in het huis van de Mechelaar om de identiteitskaarten van de kinderen te vernieuwen. We hebben afgelopen jaar vaak gedacht: dat doen we als alles achter de rug is, we gaan nu toch niet naar het buitenland. Wel... dat gaan we nu even anders doen. Deze formaliteit moest dus van de baan zodat we elk moment kunnen beslissen om te vertrekken naar waar Georges zijn dromen ons brengen. Na een dag die we naar beste vermogen hebben gevuld met een wandelingetje in het centrum en thuis wat spelen zitten we terug in het ziekenhuis. Raar maar waar was dit iets waar Georges al een hele dag naar uit keek. Morgen wordt de broviac verwijderd. Daarnaast gaan ze ook een biopsie nemen van de uitzaaiing in zijn rugje. Vnl. voor wetenschappelijk onderzoek. Hoewel waarschijnlijk onterecht hopen we stiekem toch dat ook voor Georges hieruit nog iets positiefs kan komen.
Hij ligt hier momenteel rustig te slapen in zijn bedje. Op de plek waar hij afgelopen jaar meer dan thuis heeft geslapen. En toch komt hij hier nog steeds graag. Met de glimlach liep hij hier binnen en maakte hij van zijn kamertje weer zijn eigen plekje. Het is bewonderenswaardig hoe hij zo positief met elke situatie is omgegaan en nog steeds doet. Hij weet dat ze morgen ook een klein stukje gaan nemen uit zijn rugje omdat er slechte celletjes gezien zijn. Hij heeft hierop bijna niet gereageerd en ik weet niet wat er nu in zijn hoofdje omgaat. Dit is iets waar ik me ongelofelijk veel zorgen om maak. Wat als hij zelf beseft wat dit allemaal voor hem betekent. Ik hoop dat we hem dat besef kunnen besparen. En als het toch komt weten we dat er geweldige psychologen klaar staan om ons hierin te begeleiden. Maar dit is toch iets wat ik voor nu nog even in een doosje stop om nog even te vergeten. Eerst focussen op wat er wel is: een positieve Georges die nog heel veel zin heeft om te leven en ouders, een zus, vrienden en familie die er alles aan gaan doen om van de volgende tijd een heel leven te maken!
Anneleen
Comments
Post a Comment